Na emeryturę przeszła pani naczelnik wydziału kultury i turystyki urzędu miasta Jelenia Góra. Poznałem ją w 1990 roku gdy z listy Komitetu Obywatelskiego razem startowaliśmy na radnych rady miejskiej. Mieliśmy tego samego dnia przed wyborami udzielić wywiadów dla polskiego radia Wrocław. Słuchałem jej wypowiedzi na temat jak widzi przyszłość miasta pod względem kultury i co chciałaby zmienić. Spodobała mi się jej determinacja i ogień w formułowaniu wniosków. Ona akurat miała startować z tego okręgu gdzie miałem głosować więc postanowiłem dać głos na nią. Ja startowałem z Zabobrza więc dylematu czy na nią czy na siebie nie miałem!:-) Po podliczeniu głosów w wyborach okazało się że uzyskała ona tyle samo głosów co inny kandydat z tej listy, a że tamten był wyżej na liście więc ordynacja wyborcza wskazała na niego, a nie na nią! Ten wynik pokazał też że nawet w takim głosowaniu każdy głos się liczy. Moja żona z teściową postanowiły zagłosować na kogoś innego, a ja ich nie przekonywałem do swojego typu bo uważałem że wszyscy kandydaci z tej listy są dobrzy. Gdyby któraś z nich zagłosowała na Irenę, to Irena byłaby radną i byłaby dużo lepsza radną od tego pana który wszedł. Miałem możliwość przypatrzenia się pracy wszystkich radnych.
W 1991 roku prezydent miasta Marcin Zawiła zatrudnił ją na stanowisko naczelnika wydziały kultury, sportu i turystyki gdyż akurat był w urzędzie wakat i tak przez 28 lat Irena Kempisty była naczelnikiem tego wydziału. Zderzyły się jej wyobrażenia i zapał z twardą rzeczywistością przepisów prawnych i przypisanej prawem funkcji jaką ma urząd wobec miasta i rady miejskiej. A ma on za zadanie być zapleczem logistycznym, a nie kreatywnym! Jeżeli ktoś z państwa czytających ten tekst będzie słyszał, że jest inaczej to wiedzcie że to bzdura. Kierunki rozwoju miasta określa rada podejmując uchwały dotyczące polityki miasta. Radni na komisjach i na sesjach rady powinni kształtować co chcą aby miasto osiągnęło, dostosować lokalne prawo tak aby zamierzenia osiągnąć, a rolą urzędu czyli pracowników jest przeprowadzenie tego ściśle zgodnie z wszelkim prawem. Zwłaszcza zgodnie z wymaganiami dotyczącymi finansów. Kiedy byłem członkiem zarządu, potem robiłem za dziennikarza, by znowu stać się pracownikiem miasta, ale już jako wiceprezydent, to lubiłem z nią się spierać. Dyskutować o różnych problemach miasta i drogach jak powinno się je rozwiązywać. Początkowo te dyskusje były zażarte, każde z nas twardo broniło swych pomysłów. Na szczęście nigdy nie przekroczyliśmy granicy gdzie kończy się spór, a zaczyna się zwykła kłótnia. Gdy jednak dogłębnie poznawaliśmy uwarunkowania w jakich przychodziło nam działać, ten ogień w dyskusjach był coraz mnie odczuwalny. Raczej szukaliśmy dróg jakimi można dojść do zamierzonych celów nie naruszając prawa, czy też kompetencji poszczególnych "organów". Po tych prawie trzydziestu latach naszej znajomości uważam, że powierzenie stanowisko naczelniczki tego wydziału Irenie nie było błędem ze strony prezydentów, a także to, że kolejni utrzymali ją na tym stanowisku. Kultura miejska ma się dobrze i wręcz w porównaniu do innych podobnych miast w Polsce ma się świetnie! To, że są malkontenci to normalne, gdzież ich nie ma! To że można by więcej?, zawsze można!
Tylko czy dałem odpowiedź na pytanie zawarte w tytule tej rozprawki? Gdyby posłuchać co niektórych szefów różnych miejskich instytucji, spółek, działaczy to wydawało by się, że oni by zrobili niesamowite rzeczy gdyby nie urząd, pan, pani naczelnik, jakiś urzędnik. Gdyby jednak głębiej wejść w przyczyny tego że nie zrobił, to by się okazało że tak naprawdę tylko ten ktoś mówił że by zrobił. Ale często palcem w bucie nawet nie ruszył aby to choćby zainicjować. Bardzo często też ludzie na stanowiskach chcieliby brać pensje dyrektorskie, ale nie chcą brać odpowiedzialności i podejmować decyzji. Raz w czasie gdy byłem wiceprezydentem zadzwonił do mnie jeden z dyrektorów ZGM z pytaniem co on ma w jakiejś sytuacji zrobić? Zapytałem go czy on jest dyrektorem, czy referentem? Dyrektorem stwierdził! To zachowuj się jak dyrektor, a nie szeregowy pracownik!- usłyszał. Podjął decyzję i to nawet dobrą, ale więcej z głupotami do mnie nie wydzwaniał. Jakiś czas temu w jelonce był tekst w którym któryś z szefów placówki kulturalnej strasznie narzekał na coś złego w jemu mu podległej instytucji. Zrzucał cała odpowiedzialność na wydział kultury, choć to on był tym co zawalił! Wpisałem mu w komentarzach co ja myślę o takich dyrektorach (oczywiście nie anonimowo) i o spychaniu odpowiedzialności na innych. Od tego czasu coś mnie ten dyrektor nie lubi!:-)
Dlatego drodzy czytelnicy mieszkańcy, czytelnicy radni, czytający ten tekst prezydenci, zaglądający tu wyrobnicy różnych redakcji pamiętajcie zasadę: "zanim zaczniecie opluwać, czy rzucać kamienie do czyjegoś ogródka to poznajcie jaka jest prawda. Wysilcie się i poznajcie regulaminy, ustawy kompetencyjne, zakresy odpowiedzialności poszczególnych pracowników, a potem atakujcie rzeczywiście winnych i naprawiajcie to co można i należy naprawić!" A że wymaga to trochę wysiłku intelektualnego, to spróbujcie. Może nie jest tak źle z wami?;-)
Kazimierz Piotrowski

PS: W 1990 roku jako nowo wybrany radny byłem wraz z innymi z innych gmin na szkoleniu w Danii gdzie poznawaliśmy system samorządowy tego państwa, jak działają tam urzędy, jakie są uwarunkowania ich pracy. Zastanowiło nas, że pracownicy urzędów komunalnych duńskich zupełnie nie przejmowali się jako pracownicy, tym kto wygra lokalne wybory. Jako obywatele tak, ale jako pracownicy to nie! Zdziwiło nas to, ale wyjaśniono nam, że dopóki wypełniają swoje zadania zgodnie z prawem, dopóki realizują sumiennie sobie powierzone zadania to nie mają czego się obawiać. W dodatku okazało się, że tam radnemu nie wolno było rozmawiać czy interweniować bezpośrednio w wydziałach urzędów. Wszystko musiał załatwiać poprzez burmistrza aby nikt nie miał cienia podejrzenia co do intencji jednej czy drugiej strony. Po latach w naszym urzędzie gdy pracowałem w wydziale architektury zobaczyłem w wydziale radnego który żądał jakiś materiałów dotyczących mieszkańca miasta. Zapytałem się jakim prawem ma takie oczekiwania: "no bo jestem radnym i przewodniczącym komisji rewizyjnej!". "No to co?"- usłyszał, "Proszę o pisemne upoważnienie od przewodniczącego rady do takiej interwencji a gdy takie będzie to możemy rozmawiać!" Więcej nie przyszedł - nie miał bowiem podstaw do zaglądania w cudze sprawy! Namawiałem też swoich współpracowników aby sprawy składane przez radnych były załatwiane "ściśle regulaminowo" - nic na skróty! Aby radni dokładnie wiedzieli co muszą przechodzić zwykli mieszkańcy na podstawie prawa lokalnego przez nich uchwalanego